Por primeira vez, os científicos lograron demostrar experimentalmente a existencia da magnetricidad, unha mestura entre electricidade e magnetismo, máis precisamente, unha corrente de polos magnéticos, algo nunca visto ata este descubrimento.Normalmente, os imáns teñen dous polos -sur e norte- entre os cales flúe unha corrente magnética. Estes polos son inseparables: se cortamos en dous un imán, cada metade xerará o seu propio par de polos. Este comportamento é tan persistente que ata se fará presente se continuamos dividindo ata obter un imán de só dous átomos.
De feito, os átomos dun imán, como ladrillos LEIGO, únense aliñando os seus pequenos polos na mesma dirección, e así os seus valores súmanse dando orixe aos polos do imán resultante.
Pero os físicos imaxinaron desde fai décadas que as moléculas dun material cristalino chamado xeos de espín poderían ter polos móbiles.
A estrutura dun xeo de espín é moi peculiar: ten forma de tetraedro e alberga un átomo no centro. Este átomo central sempre está un pouco máis preto dun dos ángulos internos do átomo, creando un desequilibrio de cargas que dá orixe aos polos e, do mesmo xeito que no caso anterior, determina a localización dos polos do material.
Con todo, por fóra todas as moléculas son iguais -pequenas pirámides- e poden conectarse para formar cristais, aínda que os seus polos non necesariamente estarán aliñados como no caso dos imáns.
Agora, os físicos comprobaron a existencia de todo o descrito anteriormente, e ademais acharon que eses diminutos polos móvense sen cesar por toda a estrutura do cristal.
Sucede que os polos individuais son sensibles á temperatura, e, aplicando moi pouco calor, o polo dunha das pirámides saltará cara ao ángulo oposto, facendo saltar tamén ao polo do seu veciño e creando un efecto dominou que cambiará todos os polos do cristal, unha onda que pode tomar calquera camiño sempre que atope un veciño orientado na dirección oposta.
É movemento de polos é nada menos que unha corrente magnética, e por iso chamouse ao fenómeno "magnetricidad". A medida que os polos cambian de lugar, os polos norte e sur do cristal tamén viran caóticamente en todas direccións.
Na corrente eléctrica normal -de electróns- a intensidade sempre é a mesma; na magnetricidad, en cambio, a intensidade responde aos cambios de temperatura, o que o fai especialmente interesante para aplicacións tecnolóxicas.
O fenómeno recentemente comeza a ser estudado e non hai moito para agregar, pero seguramente nalgúns anos ou décadas póidase aproveitar esa magnetricidad para xerar enerxía eléctrica ou crear memorias magnetrónicas con moita máis capacidade que as da computación actual.
